Als recruiter ben ik veel bezig met de drijfveren van mensen. Wat maakt dat mensen bepaalde keuzes (juist niet) maken? Ik ben structureel nieuwsgierig naar waarom mensen doen wat ze doen. En welke rol het hebben van een baan daarin speelt natuurlijk. Wat me de laatste tijd opvalt is dat vooral vrouwen met (jonge) kinderen worstelen met de balans tussen werk en privé. Vaak het gevoel hebben dat als ze op de ene plek zijn, ze eigenlijk de andere plek te kort doen. En hoe grappig is het dat de mannen van dezelfde leeftijd die ik spreek dat gevoel helemaal niet, of in ieder geval veel minder hebben. Is dat dan dat aloude biologische verschil tussen mannen en vrouwen? Dat nog steeds hardnekkig de kop op blijft steken, ongeacht de moderne tijd waarin mannen en vrouwen dezelfde kansen krijgen?
De avonturen van een (interim) Recruiter
4C Recruitment 