Kom-In-Beweging-Challenge’ terugblik (deel 1)

Nog maar een paar weken geleden, aan het begin van deze mooie zomer schreef ik een blog. Een blog waar ik mijn passie voor de juiste persoon op de juiste (werk)plek helemaal kwijt kon. En zelfs een heuse ‘Kom-In-Beweging-Challenge’ in het leven riep. Op dat moment dacht ik dat het super tof zou zijn als ik ook maar één persoon kon helpen een stapje dichter naar zijn droombaan te zetten. Niet wetende dat ik dat voor veel meer mensen zou gaan doen en zelfs nog volop bezig ben op dit moment van schrijven! Bizar!

Doorgaan met het lezen van “Kom-In-Beweging-Challenge’ terugblik (deel 1)”

Maandag gaan-dag

Op zondagavond begon het altijd al; stiekem alvast nadenken over de maandag. De enorme to-do-list, dingen die ik écht niet moest vergeten en piekeren over hoe ik het allemaal voor elkaar zou gaan boksen. De nacht van zondag op maandag was zonder uitzondering erg onrustig. Ik werd vaak wakker en was ook dan weer aan het piekeren over de werkweek die zou gaan komen. Waarschijnlijk lees je dit nu en vraag je je af of ik mijn werk wel leuk vond? Ik snap het, als ik het zo lees denk ik hetzelfde. En toch…

Ik vond mijn werk altijd fantastisch!

Niets is minder waar. Ik vond mijn werk altijd fantastisch en gaf 200% (of was het toch 300%…?) van mezelf. En dat was dus nét het probleem. Het continue verantwoordelijkheidsgevoel, altijd bereikbaar moeten zijn (van mezelf welteverstaan) en altijd op de top van mijn kunnen willen presteren. En dat alles in combinatie met een gezin waar ik de lat voor mezelf minstens net zo hoog had gelegd. Ik wilde de beste moeder zijn die mijn kinderen zich konden wensen en voelde me altijd schuldig als ik toch laat thuis was en ze niet zelf in bed kon leggen. Of ze huilend bij de opvang moest achterlaten. Eigenlijk continue in gevecht met mezelf om overal (bij) te kunnen zijn.

Doorgaan met het lezen van “Maandag gaan-dag”

Mars versus Venus

Als recruiter ben ik veel bezig met de drijfveren van mensen. Wat maakt dat mensen bepaalde keuzes (juist niet) maken? Ik ben structureel nieuwsgierig naar waarom mensen doen wat ze doen. En welke rol het hebben van een baan daarin speelt natuurlijk. Wat me de laatste tijd opvalt is dat vooral vrouwen met (jonge) kinderen worstelen met de balans tussen werk en privé. Vaak het gevoel hebben dat als ze op de ene plek zijn, ze eigenlijk de andere plek te kort doen. En hoe grappig is het dat de mannen van dezelfde leeftijd die ik spreek dat gevoel helemaal niet, of in ieder geval veel minder hebben. Is dat dan dat aloude biologische verschil tussen mannen en vrouwen? Dat nog steeds hardnekkig de kop op blijft steken, ongeacht de moderne tijd waarin mannen en vrouwen dezelfde kansen krijgen?

Doorgaan met het lezen van “Mars versus Venus”

Beroepsdeformatie

Of ik nou op een verjaardag zit, of aan het sporten ben. Of uit eten. Bij bekende mensen of juist volslagen vreemden. Het gebeurt me altijd. Ik kan het gewoonweg niet laten om vraag te stellen: “wat doe jij voor werk?

Aan wie ik het ook vraag, er komt altijd een gesprek uit voort. Meestal leuk, soms ook iets minder want tja, niet iedereen zit lekker op z’n plekje. En nee, ik kan het ook niet laten bij de vraag wat je doet. Ik wil dan natuurlijk ook weten waarom. En hoe kom je daar terecht? Want uhm… Wat voor opleiding of studie heb je dan eigenlijk precies gedaan?

En ja hoor, manlief weet inmiddels wat het vervolg is. Ik zie hem dan met zijn ogen rollen en nog maar een biertje bestellen. Want hij weet ook… Nu komt vraag die elke rasechte, doorgewinterde, altijd-aan-het-werk recruiter stelt: “en zit je op je plek of…?

Schermafbeelding 2018-08-17 om 17.44.55

Hoe vervelend het soms is voor mijn omgeving, ik word er in ieder geval mega blij van. Het levert me altijd geweldige gesprekken op en stiekem vind ik het heel erg leuk om mensen soms een duwtje in de rug te geven richting hun droombaan. Want dat is wat er ook vaak gebeurt in dit soort gesprekken; je komt achter mensen hun drijfveren, dromen en hoort zelfs wat ze spannend vinden. Hoe gaaf is dat?

En dat maakt het beroep recruiter zo mooi. Of je nou aan het werk bent of niet, de passie om de juiste kandidaat op de juiste werkplek te krijgen voel je altijd. Ook als je op een verjaardag zit. Of aan het sporten bent. Of uit eten bent. Bij bekende mensen en bij volslagen vreemden. En ik zou niets liever willen dan dat. En die rollende ogen van manlief? Die neem ik dan gewoon voor lief! 😉

Moment van bezinning

Zo. Nog maar net weer aan het werk na een ieniemini trip, hoor ik van iemand dat september de drukste maand is in de wereld van werving & selectie. Waarom? Omdat mensen tijdens hun vakantie de tijd nemen voor een moment van bezinning. Krijg ik nog (voldoende) energie van mijn werk? Heb ik nog (voldoende) uitdaging? Is dit wel de richting waar die ik op wil(de)? En dan komt dus hét moment dat mensen om zich heen gaan kijken en zich gaan oriënteren op een (vervolg)stap.

Ik herken dit meteen! Ook al ben ik maar 5 dagen weggeweest, toch denk ik in die vijf dagen na over wat ik aan het doen ben, of ik daar nog trots op ben en er de juiste energie van krijg. Met als gevolg dat ik met nieuwe inzichten aan de slag ga en hernieuwde energie krijg van dat waar ik mee bezig ben.

Maar er was nog een reden voor een moment van bezinning; op 1 juli aanstaande bestaat 4C Recruitment Marketing een jaar. Een jaar! Een jaar waarin ik supergave opdrachten heb mogen doen bij minstens zo gave opdrachtgevers. Een jaar waarin ik mezelf enorm heb leren kennen. Waarin wel het een en ander aan tranen is gevloeid, maar waarin ik nog veel meer heb gelachen met al die nieuwe mensen die ik heb leren kennen. Een jaar waarin ik dingen heb gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou doen. Een jaar bommetje vol trots op al die (soms kleine mini-)stapjes die ik heb gezet. Maar… Het was vooral een jaar waarin ik heb ontdekt waar mijn passie ligt, waar ik elke dag met een dubbele flikflak voor uit mijn bed wil komen. Yes, it’s true: the future is exciting!

IMG_0792