Op zondagavond begon het altijd al; stiekem alvast nadenken over de maandag. De enorme to-do-list, dingen die ik écht niet moest vergeten en piekeren over hoe ik het allemaal voor elkaar zou gaan boksen. De nacht van zondag op maandag was zonder uitzondering erg onrustig. Ik werd vaak wakker en was ook dan weer aan het piekeren over de werkweek die zou gaan komen. Waarschijnlijk lees je dit nu en vraag je je af of ik mijn werk wel leuk vond? Ik snap het, als ik het zo lees denk ik hetzelfde. En toch…
Ik vond mijn werk altijd fantastisch!
Niets is minder waar. Ik vond mijn werk altijd fantastisch en gaf 200% (of was het toch 300%…?) van mezelf. En dat was dus nét het probleem. Het continue verantwoordelijkheidsgevoel, altijd bereikbaar moeten zijn (van mezelf welteverstaan) en altijd op de top van mijn kunnen willen presteren. En dat alles in combinatie met een gezin waar ik de lat voor mezelf minstens net zo hoog had gelegd. Ik wilde de beste moeder zijn die mijn kinderen zich konden wensen en voelde me altijd schuldig als ik toch laat thuis was en ze niet zelf in bed kon leggen. Of ze huilend bij de opvang moest achterlaten. Eigenlijk continue in gevecht met mezelf om overal (bij) te kunnen zijn.
4C Recruitment 