Mijn eerste keer…

Oké, ik had mezelf dus echt voorgenomen om niet, maar dan ook echt niet over Corona te bloggen. Want eerlijk is eerlijk; je leest en hoort al zoveel over dit onderwerp dat het juist fijn is om af en toe even ergens anders aan te denken. Toch?

En nu moet me toch iets van het hart. Sinds de aller eerste maatregelen rondom Corona werden getroffen werk ik vanuit huis. En dat is inmiddels dus al een aantal weken. Riep ik de eerste week nog heel hard dat het voor mij niks uitmaakte, want ik kan ALLES vanuit huis doen… Gingen de week erna de scholen dicht. Oeps, dan blijkt een fulltime baan helemaal geen goede combi te zijn met het fulltime moederschap. En toen manlief ook nog eens ziek werd, was het helemáál goochelen.

Doorgaan met het lezen van “Mijn eerste keer…” →

kleinesietsPlaats een reactie

Power hour

Poeh. Ik moest even opstarten hoor. Na ruim twee weken kerstvakantie waarin niks hoefde, alles mocht en kon was het ineens weer volop 2020. En dus weer volop aan de slag met gave projecten. Ik had er mega veel zin in, maar als mijn wekker ’s ochtends af ging kon ik simpelweg niet uit bed komen. Iets wat ik helemaal niet van mezelf ken, want ik ben zo’n persoon die zonder problemen haar bed uit springt en ook meteen ‘aan’ staat. Maar soms dus even niet. Doorgaan met het lezen van “Power hour” →

kleinesietsPlaats een reactie

Hitteplan

Ik zit in de tuin met laptop, blote voeten en schaduw terwijl ik dit schrijf. En dat is zo ongeveer de omschrijving van mijn werkplek deze week. De school van zoonlief Max kondigde begin deze week een hitteplan aan waarbij werd geadviseerd om de kinderen ’s middags thuis te houden. Toen ik Max maandag thuis zag komen na een hele dag school was ik vastberaden om hem de rest van de week inderdaad ’s middags thuis te houden. Het mannetje was moe van de warmte en wilde alleen maar chillen.

Hoe krijgen we dit logistiek gefikst?

Dat betekent natuurlijk wel dat er werk-technisch een beetje geschakeld moet worden. Wie heeft welke afspraak wanneer en hoe krijgen we dat logistiek gefikst? Gelukkig ben ik behoorlijk flexibel en voor ik het wist had ik zelf ook een tropenrooster; elke ochtend om 6.00 uur beginnen en ’s avonds nog even wat extra uurtjes maken. En mooi meegenomen: kandidaten die om 6.10 uur een bericht van mij in hun inbox hebben reageren zowaar ook nog sneller! 😉

Doorgaan met het lezen van “Hitteplan” →

kleinesietsPlaats een reactie

Maandag gaan-dag

Op zondagavond begon het altijd al; stiekem alvast nadenken over de maandag. De enorme to-do-list, dingen die ik écht niet moest vergeten en piekeren over hoe ik het allemaal voor elkaar zou gaan boksen. De nacht van zondag op maandag was zonder uitzondering erg onrustig. Ik werd vaak wakker en was ook dan weer aan het piekeren over de werkweek die zou gaan komen. Waarschijnlijk lees je dit nu en vraag je je af of ik mijn werk wel leuk vond? Ik snap het, als ik het zo lees denk ik hetzelfde. En toch…

Ik vond mijn werk altijd fantastisch!

Niets is minder waar. Ik vond mijn werk altijd fantastisch en gaf 200% (of was het toch 300%…?) van mezelf. En dat was dus nét het probleem. Het continue verantwoordelijkheidsgevoel, altijd bereikbaar moeten zijn (van mezelf welteverstaan) en altijd op de top van mijn kunnen willen presteren. En dat alles in combinatie met een gezin waar ik de lat voor mezelf minstens net zo hoog had gelegd. Ik wilde de beste moeder zijn die mijn kinderen zich konden wensen en voelde me altijd schuldig als ik toch laat thuis was en ze niet zelf in bed kon leggen. Of ze huilend bij de opvang moest achterlaten. Eigenlijk continue in gevecht met mezelf om overal (bij) te kunnen zijn.

Doorgaan met het lezen van “Maandag gaan-dag” →

kleinesietsPlaats een reactie

Mars versus Venus

Als recruiter ben ik veel bezig met de drijfveren van mensen. Wat maakt dat mensen bepaalde keuzes (juist niet) maken? Ik ben structureel nieuwsgierig naar waarom mensen doen wat ze doen. En welke rol het hebben van een baan daarin speelt natuurlijk. Wat me de laatste tijd opvalt is dat vooral vrouwen met (jonge) kinderen worstelen met de balans tussen werk en privé. Vaak het gevoel hebben dat als ze op de ene plek zijn, ze eigenlijk de andere plek te kort doen. En hoe grappig is het dat de mannen van dezelfde leeftijd die ik spreek dat gevoel helemaal niet, of in ieder geval veel minder hebben. Is dat dan dat aloude biologische verschil tussen mannen en vrouwen? Dat nog steeds hardnekkig de kop op blijft steken, ongeacht de moderne tijd waarin mannen en vrouwen dezelfde kansen krijgen?

Doorgaan met het lezen van “Mars versus Venus” →

kleinesietsPlaats een reactie