Als recruiter ben ik veel bezig met de drijfveren van mensen. Wat maakt dat mensen bepaalde keuzes (juist niet) maken? Ik ben structureel nieuwsgierig naar waarom mensen doen wat ze doen. En welke rol het hebben van een baan daarin speelt natuurlijk. Wat me de laatste tijd opvalt is dat vooral vrouwen met (jonge) kinderen worstelen met de balans tussen werk en privé. Vaak het gevoel hebben dat als ze op de ene plek zijn, ze eigenlijk de andere plek te kort doen. En hoe grappig is het dat de mannen van dezelfde leeftijd die ik spreek dat gevoel helemaal niet, of in ieder geval veel minder hebben. Is dat dan dat aloude biologische verschil tussen mannen en vrouwen? Dat nog steeds hardnekkig de kop op blijft steken, ongeacht de moderne tijd waarin mannen en vrouwen dezelfde kansen krijgen?
Is dat het aloude biologische verschil tussen mannen en vrouwen?
Tijd voor een beetje zelfreflectie. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik bepaald geen ‘oermoeder’ ben. Ik houd zielsveel van mijn kinderen, maar kan me ook echt compleet verliezen in mijn werk. Vind het af en toe heerlijk om ’s ochtends de deur uit te kunnen gaan terwijl kind één zijn pyjama uit aan het sjorren is en kind twee huilt omdat ze zelf tandpasta op haar tandenborstel wil doen en dat nu net even niet mag. De rust die me overvalt als ik de auto in stap met mijn smoothie: heerlijk! Tegelijkertijd kan ik ook balen als ik op donderdag nog laat (want buiten kantoortijden) sollicitatiegesprekken aan het voeren ben, want dat betekent dat ik mijn kids niet zelf in bed kan leggen en pas de volgende ochtend weer zie.
Maar… Het zijn geen twee aparte werelden. Ik krijg regelmatig telefoon als ik eten sta te koken voor Max en Iza. Of als ik op woensdagmiddag met ze in de speeltuin ben. De meeste bellers vragen dan of ze gelegen bellen en mijn antwoord is steevast dat ik met Max en Iza ben, maar dat wanneer dat voor de beller geen punt is, ze absoluut gelegen bellen. Dat heeft tot nu toe alleen nog maar leuke gesprekken opgeleverd. Fantastisch! Daarbij ben ik niet voor niets ondernemer geworden. Op studiedagen van Max kan ik makkelijk mijn agenda leegmaken, een dag ruilen of in de avond het een en ander inhalen. Een uurtje eerder stoppen om ze een uurtje eerder op te halen van de opvang en daar dan extra van genieten.
Wanneer doe je het goed?
De vraag is natuurlijk: wanneer doe je het goed? En volgens mij is dat als je je zelf (meestal dan, eerlijk is eerlijk) gelukkig voelt met je keuzes. Oh ja, en blije kindjes hebt (ook hier meestal dan hè).
Waarom ik dus ook heel erg gelukkig word van mijn werk… Ik tref regelmatig een vrouw (en ja, ook heus wel eens een man) die balans tussen werk en privé als belangrijkste drijfveer heeft om wel of niet voor een baan te kiezen. Een situatie die zo herkenbaar is en altijd leidt tot een goed gesprek. Met soms als resultaat de keuze om niet voor iemand te kiezen, maar heel vaak als resultaat om juist wel voor iemand te kiezen. Want dat is het mooie; ook in sollicitatiegesprekken zijn het geen twee aparte werelden, maar maken het kandidaten juist tot mens. En gelukkig kiezen we toch altijd voor de ‘totale mens’. En zo hoort het.
Nu ben ik natuurlijk nieuwsgierig! Hoe is het bij jou geregeld? Werk je? En werkt je partner? Hoe denk jij over het (biologische) verschil tussen mannen en vrouwen?
4C Recruitment 
Gepubliceerd door