Beroepsdeformatie

Of ik nou op een verjaardag zit, of aan het sporten ben. Of uit eten. Bij bekende mensen of juist volslagen vreemden. Het gebeurt me altijd. Ik kan het gewoonweg niet laten om dé vraag te stellen: “wat doe jij voor werk?”

Aan wie ik het ook vraag, er komt altijd een gesprek uit voort. Meestal leuk, soms ook iets minder want tja, niet iedereen zit lekker op z’n plekje. En nee, ik kan het ook niet laten bij de vraag wat je doet. Ik wil dan natuurlijk ook weten waarom. En hoe kom je daar terecht? Want uhm… Wat voor opleiding of studie heb je dan eigenlijk precies gedaan?

En ja hoor, manlief weet inmiddels wat het vervolg is. Ik zie hem dan met zijn ogen rollen en nog maar een biertje bestellen. Want hij weet ook… Nu komt dé vraag die elke rasechte, doorgewinterde, altijd-aan-het-werk recruiter stelt: “en zit je op je plek of…?”

Hoe vervelend het soms is voor mijn omgeving, ik word er in ieder geval mega blij van. Het levert me altijd geweldige gesprekken op en stiekem vind ik het heel erg leuk om mensen soms een duwtje in de rug te geven richting hun droombaan. Want dat is wat er ook vaak gebeurt in dit soort gesprekken; je komt achter mensen hun drijfveren, dromen en hoort zelfs wat ze spannend vinden. Hoe gaaf is dat?

En dat maakt het beroep recruiter zo mooi. Of je nou aan het werk bent of niet, de passie om de juiste kandidaat op de juiste werkplek te krijgen voel je altijd. Ook als je op een verjaardag zit. Of aan het sporten bent. Of uit eten bent. Bij bekende mensen en bij volslagen vreemden. En ik zou niets liever willen dan dat. En die rollende ogen van manlief? Die neem ik dan gewoon voor lief! 😉